ജയിക്കാത്തവര്‍ ..ഒരിക്കലും
ഞാന്‍ ചിരിക്കുകയാണ് തുറന്നു കിടക്കുന്ന ജനല്‍ ചില്ലയിലൂടെ
എന്നെ നോക്കുന്നവരെ നോക്കി
അവരെല്ലാം ജയിക്കാന്‍ നോക്കുന്നവര്‍ ആയിരുന്നു
എന്നിട്ടോ എവിടെ ഒക്കെയോ തോറ്റവര്‍
വീണ്ടും വീണ്ടും അവര്‍ തോറ്റു കൊണ്ടേ ഇരുന്നു
ഞാനോ എന്നും തോല്‍വിയെ സ്നേഹിച്ചവന്‍
എനിക്ക് ജയങ്ങളോട് പുച്ഛം ആയിരുന്നു
ആവശ്യം ഇല്ലാത്തപ്പോള്‍ വിരുന്നിനെത്തുന്ന
വിളിക്കാത്ത അധിഥി അതായിരുന്നു എനിക്ക് എന്നും ജയങ്ങള്‍
തോല്‍വിയോ എന്‍റെ സന്തത സഹചാരിയും
എന്നിട്ടും ഒരിക്കലും എനിക്ക് മുഖം മൂടി വേണ്ടിവന്നില്ല
ഞാനാ തോല്‍‌വിയില്‍ പൊട്ടിചിരിച്ചു
ലോകം പൊയ്മുഖം അണിഞ്ഞ അവര്‍ക്കൊപ്പം
എന്നെ പരാജിതന്‍ എന്നു വിളിച്ചു
ഞാനോ ചിരിക്കാത്ത കറുത്ത മുഖമുള്ള അവരെ നോക്കി
എന്‍റെ നരച്ച താടിയില്‍ വെറുതെ വിരലോടിച്ചു
അകലത്തെ പുല്‍ മേടുകളിലെവിടെയോ കുറുനരികള്‍
ഒരിയിടുന്നുണ്ടായിരുന്നു അപ്പോള്‍
എന്‍റെ കാല്‍ക്കീഴിലെ മണ്ണില്‍ ദര്‍ഭ മുനകള്‍ കുരുക്കുന്നത് ഞാനറിഞ്ഞു
നനഞ്ഞ മണ്ണില്‍ ശവം തീനികള്‍ അലയുന്നതും
എന്‍റെ മുഷിഞ്ഞ കുപ്പായത്തിന്റെ കീശയില്‍
കിലുങ്ങുന്ന ചില്ലറ തുട്ടുകള്‍ മാത്രം
ഉറക്കം മാറാത്ത എന്‍റെ കണ്ണുകള്‍ പാതിയേ തുറക്കാന്‍ കഴിയുന്നുള്ളൂ
ഞാന്‍ എന്നിട്ടും ചിരിച്ചു പൊട്ടി പൊട്ടി ചിരിച്ചു
എവിടെയോ ഒരിരുണ്ട കോണില്‍ ഞാന്‍ കണ്ടു
എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങള് പേടിച്ചു ഒളിച്ചു നില്‍ക്കുന്നത്
ഞാന്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ അവ കൂടുതല്‍ ഒളിക്കുന്നു
എന്‍റെ സ്വപ്നങ്ങള് പോലും എന്നെ പേടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി
എന്‍റെ മുറിക്കു വാതിലുകള്‍ ഇല്ലായിരുന്നു .
എനിക്ക് പേടി ഇല്ല പിന്നെന്തിനു വാതിലുകള്‍
അപ്പോളും ഞാന്‍ ഏകനായിരുന്നു
ഇന്നലെ അവിടുണ്ടായിരുന്ന അവസാനത്തെ കടവാവലും
മറ്റേതോ ദിക്കിലേക്ക് പറന്നു പോയി അവനും എന്നെ ...
ഇല്ല ചിലപ്പോള്‍ പുതിയ ഇണയെ കണ്ടെത്തി കാണും
ഞാന്‍ എന്‍റെ നാണയങ്ങള്‍ എണ്ണാം ഒരിക്കല്‍ കൂടി
എന്നും തെറ്റുന്ന എണ്ണം ഇന്നെങ്ങിലും ശരിയാകുമോ
ഇല്ല ശരി അയാള്‍ ഞാന്‍ വീണ്ടും ജയിക്കും .
ഇനിയും ഞാന്‍ കാത്തിരിക്കാം മറ്റൊരു
തോല്‍വിക്കായി കുനിഞ്ഞ ശിരസോടെ ..
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment